Patrimonio Cultural

Proba da existencia do Camiño desde Santiago ata Fisterra e Muxía foi o feito de construír hospitais para atender os viaxeiros neste percorrido, o cal posibilitou a súa continuidade e demostra, así mesmo, o atractivo que tiña. Existen moitas referencias feitas a este Camiño por parte de peregrinos en séculos pasados, como foi o caso de Jorge Grissaphan (cabaleiro maxiar do século XIV que chegou ata Fisterra), o peregrino alemán Sebastian Ilsung que a mediados do século XV chegou a Muxía, ao igual que o fixo o bohemio Leo de Rozmithal (1466), o dominico alemán Felix Faber (1480) e o polaco Nikolaus von Popplau (finais do século XV). Xa no século XVI, o veneciano Bartolomeo Fontana chegou a Fisterra e, no XVII, o clérigo boloñés Domenico Laffi tamén finalizou a súa viaxe en Fisterra.

Por todo isto é lóxico que se construísen hospitais de peregrinos nos lugares por onde pasaba este Camiño. No caso de Corcubión o hospital de peregrinos situábase na actual vivenda co número 16 da Avenida da Mariña, que é, ademais, das vivendas máis antigas que se conservan en Corcubión. Está documentado que en 1431 os señores da Xurisdición de Corcubión, don Rodrigo de Moscoso e dona Xoana de Castro, fundaron un hospital onde hoxe se sitúa esta vivenda para acoller os peregrinos que pasaban por Corcubión para visitar o Santísimo Cristo de Fisterra e a Nosa Señora da Barca. Os Condes asignáranlle unhas rendas que naquela época eran suficientes para o seu mantemento.

Xa nos primeiros anos do século XVIII afirmaba don José Isla de la Torre no seu Compendio del Estado de Altamira que as rendas deste hospital estaban moi deterioradas, tanto que o gremio de mareantes destinou a quinta da sardiña en varias ocasións para o sustento deste hospital (a quinta da sardiña era a doazón que facían os mariñeiros do importe que gañaban pola pesca da sardiña os días do Espírito Santo, San Pedro e Todos os Santos).

Posteriormente, xa en 1809, durante a guerra contra os franceses os baixos deste edificio utilizáronse como almacén de polvoreira. No ataque que sufriu Corcubión por parte das tropas napoleónicas o 13 de abril de 1809, día no que arrasaron e destruíron a vila por completo, esta casa tampouco se salvou de ser incendiada. O incrible é que vendo a casa en chamas, algúns mariñeiros da vila non o dubidaron e entraron para intentar evitar que saltase todo polo aire, sacando as vigas de madeira ardendo polas ventás e conseguindo, finalmente, evitar que toda a munición que estaba gardada alí dentro estoupase e causase unha desgraza maior que a propia situación que xa se estaba a vivir naquel momento.

O máis curioso é que os muros orixinais desa casa foron encalados para o seu mantemento e, afortunadamente, chegaron ata os nosos días.