Patrimonio Cultural

Os hórreos son, xunto cos muíños, as construcións funcionais máis importantes vencelladas á economía tradicional baseada no cultivo do gran. A súa orixe máis remota estaría nos sistemas empregados polos pobos castrexos para manter o gran seco e illado da humidade do chan: cestos levantados sobre pés ou pendurados. As primeiras referencias documentais son da época romana (Vituvio ou Plinio o Vello) sendo nos escritos de Varrón (século I a.C.) nos que aparecen descritos cunha feitura semellante á actual.

Como lugar onde se gardan os froitos do traballo de todo o ano, préstase gran atención á calidade dos seus materiais e á súa localización, para garantir unha boa aireación do gran. O hórreo é un fiel reflexo da situación económica do seu dono; a súa capacidade mídese polo número de pés. Pode ser de propiedade única ou compartida, polo cal se lle abren varias portas.

En Corcubión predomina o Hórreo de tipo Fisterra, aínda que en ocasións mesturado con elementos do tipo Noia.

En canto á función destes elementos hai unha ampla teorización sobre a súa función estética ou mítico-relixiosa. Segundo o estudo sobre o hórreo galego de Martínez Rodríguez, a presenza da cruz e outros emblemas relixiosos nos remates dos hórreos sería unha consecuencia máis da relixiosidade do aldeán galego que pon a colleita baixo a protección dos seus deuses aos que invoca consagrando o hórreo co símbolo da cruz ou outros similares.

Hai que sinalar a presenza de hórreos de albanelería feitos integramente en cemento en Redonda e na Oliveira. Son do tipo de hórreo non suspendido, senón que apoian sobre un celeiro das mesmas dimensións que a cámara.

En Corcubión hai censadas 14 construcións deste tipo.