Patrimonio Cultural

A peregrinación a Santiago de Compostela foi o feito cultural e relixioso máis destacado da Idade Media, algo recoñecido tamén polo Parlamento Europeo, que declarou o Camiño de Santiago como o Primeiro Itinerario Cultural Europeo, e pola UNESCO, que o declarou Patrimonio da Humanidade.

O descubrimento da tumba do Apóstolo Santiago tivo lugar a comezos do século IX e poñía fin a unha tradición oral e escrita que situaba ao Apóstolo Santiago o Maior como evanxelizador en terras da antiga Hispania despois da morte de Xesucristo. O Códice Calixtino ou a Lenda Áurea afirman que tras a decapitación do Apóstolo por Herodes Agrippa no ano 44, o seu corpo sen vida foi trasladado por dous rapaces discípulos seus, nun barco tripulado por anxos que cruzou o Mediterráneo e subiu pola costa de Portugal ata chegar ao porto de Iria Flavia. Alí, despois dunha serie de feitos milagrosos, Santiago foi sepultado no Monte Libredón. Conta a tradición que, case oitocentos anos despois, un ermitán viu unhas luces celestiais que o levaron ata aquel lugar onde descubriu o que alí había. Avisou deste feito a Teodomiro, bispo de Iria e o Rei Afonso II fixo construír unha pequena igrexa que deixou baixo o mando de monxes beneditinos. Pero xa eran moitos os fieis que naqueles tempos se achegaban á tumba do Apóstolo, polo que xa antes de rematar o século IX, Afonso III mandaba construír unha igrexa maior para poder acollelos a todos.

Multitudes de peregrinos comezaron a chegar para visitar os restos do Apóstolo, sobre todo despois das invasións turcas que fixeron que se interrompera a peregrinación a Xerusalén, xusto na época na que en Santiago se estaba a construír a catedral románica (ano 1078). Produciuse daquela, entón, o auxe da peregrinación a Compostela, consolidándose así o Camiño de Santiago, a ruta máis promovida e mellor dotada por reis e autoridades eclesiásticas.